Έντονο επιχειρηματικό και πολιτικό παρασκήνιο καταγράφεται γύρω από την πρόταση που αποκάλυψε η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ τον περασμένο Σεπτέμβριο (τ.193, σελ. 23) για την πρόταση προμήθειας 32+30 μαχητικών αεροσκαφών Mirage 2000-9 από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Μια πρόταση που κυκλοφορούσε εδώ και τρία χρόνια περισσότερο ως «ιδέα» και λιγότερο ως «προοπτική» στο ΓΕΑ, ήρθε ξαφνικά στην επικαιρότητα με ένα έγγραφο που υπογράφεται από τον πρέσβη Γ.Χρονόπουλο, υπεύθυνο του κλάδου αμυντικής διπλωματίας του ΥΠΕΘΑ.

Μια πρόταση που έχει αρκετά θετικά στοιχεία, λόγω της καλής κατάστασης των αεροσκαφών και της λογικής τιμής μεταπώλησης (25 εκατ. ευρώ η μονάδα), αλλά έχει και ένα κρίσιμο αρνητικό: Θα παγιδέψει, δεδομένης και της αρνητικής οικονομικής συγκυρίας την Πολεμική Αεροπορία για όλη την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα σε αεροπορική τεχμνολογία ‘90ς σε ότι αφορά τα ηλεκτρονικά και σε σχεδιασμό αεροσκαφών της εποχής των ‘70ς, αφού το Mirage 2000 σχεδιάστηκε την δεκαετία του 1970 και βέβαια βασίζεται σχεδιαστικά στα παλιά, καλά, Mirage III/5.

Πρακτικά αν αγοραστεί το σύνολο των Mirage των ΗΑΕ και διαθετεί ένα σημαντικό κονδύλι 1,6 δισ. ευρώ “πεθαίνει” το πρόγραμμα του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους. Και η Πολεμική Αεροπορία θα υποδεχθεί στο Αιγαίο σε πέντε ή έξι χρόνια από σήμερα το F-35 με τεχνολογίες της προπερασμένης δεκαετίας.

Βέβαια υπάρχουν τα F-4E Peace Icarus που πρέπει να αντικατασταθούν σε λίγα χρόνια. Μα για την αντικατάστασή τους προορίζεται το ΝΜΑ, όπως και για την αντικατάσταση των Α-7. Θεωρητικά η λύση των Mirage 2000-9 δείχνει ικανοποιητική. αλλά τα κονδύλια δεν επαρκούν, δυστυχώς και για ΝΜΑ και για εκσυγχρονισμό Mirage 2000 και F-16 συν τα 62 Mirage 2000-9. Αρα η πρόταση θα πρέπει να απορριφθεί χωρίς δεύτερη συζήτηση; Όχι αναγκαστικά ή τουλάχιστον όχι εξ ολοκλήρου.

Εν αρχή ην η απειλή. Η έκταση και το μέγεθός της καθορίζει την απάντηση. Κατά δεύτερον είναι η πλήρωση των γενικότερων γεωστρατηγικών αναγκών της χώρας και τρίτον είναι η μεταφορά τενολογίας και τα περιθώρια βιομηχανικής συνεργασίας. Αυτό το τρίτο, μπορεί να θεωρηθεί ότι στην συγκεκριμένη επιλογή θα αποκτήσει και κορυφαία σημασία, αφού αν η κυβέρνηση πραγματικά θέλει να αποκρατικοποιήσει την ΕΑΒ, προϋπόθεση είναι για όποιον την αγοράσει ή αναλάβει το μάνατζμεντ ή εισέλθει ως στρατηγικός εταίρος να υπάρχει πρόγραμμα Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους. Διαφορετικά περισσότερο πιθανό είναι να βρεθεί αγοραστής άμμου στην έρημο της Σαχάρας, παρά ενδιαφερόμενος για την ΕΑΒ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Εδώ και αρκετά χρόνια η ΠΑ κρούει τον κώδωνα για το ζήτημα της αντικατάστασης των παλαιών μαχητικών που διατηρεί στις τάξεις της και τα οποία συνιστούν το 28% της δύναμης της. Πλέον το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αριθμητικό. Είναι και επιχειρησιακό. Ζητάμε ένα «αντιF-35» μαχητικό. Ή καλύτερα ένα μαχητικό που θα αποτελεί τον βασικό κορμό μιας σειράς σπονδυλωτών λύσεων για την αντιμετώπιση της απειλής του F-35.

Μια προμήθεια 40 μαχητικών 4ης γενιάς σήμερα θα κόστιζε από 1,8 δισ. ευρώ που κοστίζουν 40 F/A-18E/F συν ένα σεβαστό ποσοστό για δημιουργία γραμμών λογιστικής υποστήριξης το οποίο δεν μπορεί να προσδιοριστεί (ανανέωση: βάσει τoy τι έχει πληρώσει η Αυστραλία υπολογίζεται ένα ποσό περί τα 3,5 δισ. ευρώ για 40 F/A-18E/F συνολικό κόστος) μέχρι και 4 δισ. ευρώ για το EF-2000 του Tranch 3 με ραντάρ AESA και βασικό πακέτο υποστήριξης.

Στην προσέγγισή μας θα αφαιρέσουμε σκοπίμως τρεις υποψήφιες επιλογές: Το F-16, το οποίο είναι σαφές ότι δεν ενδιαφέρει την Αεροπορία, ακόμα και με ραντάρ AESA, το Gripen NG, το οποίο επίσης δεν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον που ίσως θα άξιζε και το Rafale F.3 το οποίο μετά την οριστική απόφαση προμήθειας των FREMM, δεν έχει περιθώρια επιλογής του από την Π.Α. ή καλύτερα επιλογής του από τους πολιτικούς που θα δώσουν την εντολή στην Π.Α. για να μιλήσουμε με πραγματικά δεδομένα.

Από εκεί ξεκινάει και η πρόταση για τα Mirage 2000-9. Όταν η Dassault συνειδητοποιεί ότι το Rafale F.3 «τελείωσε» για την Ελλάδα, αλλά η υποψηφιότητά του ισχυροποιείτο σε μια άλλη «γαλλόστροφη» αγορά τα ΗΑΕ τα οποία έχουν σε υπηρεσία 62 Mirage-2000-9 και εκσυγχρονισμένα Mirage-2000 EAD/RAD/DAD. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της μεταβίβασης των Mirage 2000-9 από τα ΗΑΕ στην Ελλάδα.

Τα Mirage 2000-9 των ΗΑΕ παραγγέλθηκαν το 1998 και οι παραδόσεις τους ξεκίνησαν την Άνοιξη του 2003 με το τελευταίο αεροσκάφος να παραδίνεται το 2007. Συνολικά 32 νέα μαχητικά Mirage-2000-9 (20 μονοθέσια Mirage-2000-9 και 12 διθέσια Mirage-2000-9D)  παραδόθηκαν στην Αεροπορία της χώρας, ενώ στα πλαίσια της ίδιας συμφωνία εκσυγχρονίστηκαν στο ίδιο επίπεδο με τα καινούργια αεροσκάφη 30 ακόμα παλαιά Mirage-2000 EAD/RAD/DAD τα οποία είχαν παραληφθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Ο εκσυγχρονισμός των 30 Mirage-2000 EAD/RAD/DAD πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονική περίοδο που η Αεροπορία των ΗΑΕ παραλάμβανε τα καινούργια Mirage-2000-9, με την παράδοση του τελευταίου εκσυγχρονισμένου Mirage-2000 να πραγματοποιείται το 2007.

Τα Mirage-2000-9 των ΗΑΕ διαθέτουν αρκετά ίδια συστήματα με το Mirage 2000-5 MkII που το 2008 παρέλαβε η ΠΑ. Ο εξοπλισμός των νέων αεροσκαφών περιλαμβάνει το ραντάρ RDY-2 (με πρόσθετες διαμορφώσεις σε αποστολές αέρος-εδάφους που αποτελούν τον βασικό ρόλο των Mirage 2000-9 στην Αεροπορία των ΗΑΕ), INS TOTEM-3000 της Thales, Modular Data Processing Unit (MDPU) που χρησιμοποιείται στα μαχητικά Rafale, το σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου IMEWS των εταιρειών Thales/Electtronika/MBDA το οποίο διαθέτει RWR, IRWR,  παρεμβολείς Low band-High band, ενώ θεωρείται πιο αυτοματοποιημένο σε σχέση με το ICMS Mk3 και  ανώτερο σε αρκετές παραμέτρους από το σύστημα  EW Spectra.

Το σύστημα  επικοινωνιών του Mirage 2000-9 είναι το Thomrad V/UHF, ενώ το αεροσκάφος διατηρεί το γνωστό κινητήρα SNECMA M53-P2 (FADEC). Το κόκπιτ του Mirage 2000-9 όπως και αυτό του Mirage-2000-5 MkII διαθέτει μία οθόνη TMM-140,  μία οθόνη MFD 55, δύο οθόνες MFD 54, ενώ το HUD που έχει επιλεγεί για το αεροσκάφος είναι το VEM 130F.  Σε γενικές γραμμές τα δύο αεροσκάφη μοιάζουν σε πολλά, αλλά έχουν και αρκετές διαφορές, όπως οι διαμορφώσεις του ραντάρ, το σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου κλπ. 

Τα αραβικά Mirage 2000 έχουν τη δυνατότητα να εκτελούν και αποστολές κρούσης, αξιοποιώντας οπλικά συστήματα όπως τα βλήματα Black Shaheen (Storm Shadow/SCALP/Apache), την κατευθυνόμενη αυτοπροωθούμενη βόμβα Al Hakim LGB, καθώς και το ατρακτίδιο κατάδειξης στόχων Shehab μία έκδοση του ατρακτιδίου Damocles, και το ατρακτίδιο ναυσιπλοΐας Nahar FLIR.

Η παραπάνω διαμόρφωση, λοιπόν, θα εισήγαγε αρκετά νέα υποσυστήματα στο συστήματα λογιστικής υποστήριξης της Π.Α. Επίσης θα εισήγαγε και την φωτοαναγνωριστική έκδοση του Mirage 2000  (έκδοση RAD). Αρχικά είχαν αγοραστεί 8 αεροσκάφη της έκδοσης αυτής χωρίς όμως να είναι γνωστό σήμερα πόσα από αυτά επιχειρούν καθότι συνολικά τρία αεροσκάφη της πρώτης παραγγελίας απωλέσθηκαν σε ατυχήματα.

Σύμφωνα με πληροφορίες το συνολικό ύψος μίας αγοράς σαν και αυτή από την Ελλάδα δηλαδή την απόκτηση 62 μαχητικών Mirage-2000-9 από τα ΗΑΕ μαζί με τον οπλισμό τους και τον εξοπλισμό υποστήριξης κυμαίνεται στα 1,6 δις ευρώ.

Όπως προαναφέραμε μια αγορά του συνόλου των Mirage 2000-9 θα «σκότωνε» το πρόγραμμα του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους. Με τρόπο θετικό για την Dassault, η οποία θα δει τον στόλο των μαχητικών αεροσκαφών κατασκευής της που υπηρετούν στην Π.Α. να αυξάνεται κατά 110%, άρα αντίστοιχα και οι ανάγκες σε υποστήριξη, αλλά και τα ΗΑΕ να βρίσκουν επιπλέον κεφάλαια για την προμήθεια των Rafale F.3 η οποία έχει καταντήσει «γεφύρι της Άρτας». «Μ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» για τους Γάλλους.

Είναι όμως και η Lockheed Martin που «βλέπει» με θετικό τρόπο την απόκτηση των Mirage 2000-9. Τυχόν απόκτησή τους, θεωρούν οι Αμερικανοί της συγκεκριμένης εταιρείας, ότι θα τους έδινε το χρόνο να προετοιμάσουν καλύτερα προς το τέλος της δεκαετίας την προμήθεια του F-35 από την Ελλάδα. Εκτός του ότι ανοίγεται και ο δρόμος για την παραλαβή και μεταχειρισμένων F-16.

Βέβαια τα αρνητικά μιας τέτοιας εξέλιξης τα προαναφέραμε: Μένουμε πίσω 10-20 χρόνια σε αεροπορική τεχνολογία που κρίνει καθημερινά τον νικητή στο Αιγαίο.

Πάντως υπάρχουν και κάποια θετικά σενάρια στην όλη υπόθεση: Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των 20 Mirage 2000EGM/BGM της Π.Α. αντί να πραγματοποιηθεί να μετατραπεί σε πρόγραμμα αγοράς μόνο των 32 καινούριων Mirage 2000-9 από τα ΗΑΕ. Και τα Mirage 2000 EGM/BGM να αποτελέσουν στοκ ανταλλακτικών με ότι οικονομικά αυτό συνεπάγεται. Το ότι η Dassault ζητεί μέχρι και 50 εκατ. ευρώ (ανάλογα το επίπεδο εκσυγχρονισμού) για τον εκσυγχρονισμό κάθε ενός Mirage 2000EGM/BGM εξηγεί γιατί αυτό το ενδεχόμενο αποτελεί μια καλή λύση.

Υπάρχει και ένα τρίτο ενδεχόμενο: Από την στιγμή που και τα 40 Νέα Μαχητικά Αεροσκάφη δεν θα δώσουν λύση στο πρόβλημα αριθμών, να εκσυγχρονιστούν με μικρό «πακέτο» αναβάθμισης τα EGM/BGM (κόστος περίπου 370 εκατ. ευρώ) και να αγοραστούν τα 32 «καινούρια» 9άρια των ΗΑΕ με κόστος περί τα 800 εκατ. ευρώ μαζί με τα υποσυστήματά τους.

Όλα αυτά βέβαια ξεπερνούν σε αξία το 1 δισ.. ευρώ που προσφέρονται στην Ρουμανία από την EADS για 24 EF-2000 του Tranch 1 μαζί με όλο τον εξοπλισμό υποστήριξης. Και με τα 1,6 δισ. ευρώ για τα 62 Μirage 2000-9 από τα οποία τα 30 «μετρούν» ήδη πάνω από 20 χρόνια ηλικία, η EADS προσφέρει συνολικά 40 ελαφρά μεταχειρισμένα EF-2000 με ελάχιστες ώρες.

Και οι δυνατότητες του Tranch 1, γενικώς  είναι πολλαπλάσιες των Mirage 2000-9 και απόλυτα κατάλληλες για την βασική αποστολή αεροπορικής υπεροχής που έχει ανάγκη η Π.Α.. Το ίδιο ισχύει και για το ενδεχόμενο των μεταχειρισμένων F/A-18E/F.  Άρα υπάρχουν και άλλες λύσεις μεταχειρισμένων, πολύ πιο ικανοποιητικές επιχειρησιακά, αν αποφασιστεί ότι η χώρα δεν “σηκώνει” οικονομικά την αγορά καινούριων αεροσκαφών…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ