Η δημιουργία προωθημένων νησιωτικών αεροδρομίων αποτέλεσε μια λύση της ΠΑ στο πλαίσιο της βελτίωσης των «αντανακλαστικών» της απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα που άρχισε να μετουσιώνεται μετά το 1974 με τις παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου. Ταυτόχρονα, η ίδρυση νέων Σμηναρχιών Μάχης (ΣΜ) στα συγκεκριμένα αεροδρόμια επέτρεψε τη φιλοξενία αεροσκαφών επιφυλακής με στόχο την ελαχιστοποίηση του χρόνου αναχαίτισης των «άγνωστων» ιχνών που εισέρχονταν στο ελληνικό FIR και τον Εναέριο Χώρο. Μια από αυτές τις αεροπορικές βάσεις είναι και η 135 ΣΜ που φιλοξενείται στο αεροδρόμιο της Σκύρου.

Η δημιουργία προωθημένων νησιωτικών αεροδρομίων αποτέλεσε μια λύση της ΠΑ στο πλαίσιο της βελτίωσης των «αντανακλαστικών» της απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα που άρχισε να μετουσιώνεται μετά το 1974 με τις παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου. Ταυτόχρονα, η ίδρυση νέων Σμηναρχιών Μάχης (ΣΜ) στα συγκεκριμένα αεροδρόμια επέτρεψε τη φιλοξενία αεροσκαφών επιφυλακής με στόχο την ελαχιστοποίηση του χρόνου αναχαίτισης των «άγνωστων» ιχνών που εισέρχονταν στο ελληνικό FIR και τον Εναέριο Χώρο. Μια από αυτές τις αεροπορικές βάσεις είναι και η 135 ΣΜ που φιλοξενείται στο αεροδρόμιο της Σκύρου.

Η δημιουργία Σμηναρχιών Μάχης (ΣΜ) μαζί με την κατάλληλη υποδομή σε νησιά του Αιγαίου αποτελεί μια πραγματικότητα και ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της δεύτερης περιόδου της μεταπολεμικής ιστορίας της ΠΑ. Η δεύτερη αυτή περίοδος, που χρονικά μπορεί να ταυτιστεί με τη μεταπολιτευτική περίοδο διαφέρει σημαντικά με την πρώτη περίοδο, πριν από τα γεγονότα της Κύπρου που πρακτικά οδήγησε την ΠΑ σε μια άλλη διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων και των κατ’ επέκταση τακτικών.

Στην πρώτη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας της ΠΑ η χώρα, όπως φυσικά και οι Ένοπλές της Δυνάμεις, βρίσκονταν σε μια περίοδο ανάκαμψης από τις τραγικές συνέπειες τόσο της συμμετοχής στο Β’ ΠΠ όσο και από τον εμφύλιο. Δεδομένου του γεγονότος πως οικονομική δυνατότητα για την ανασυγκρότηση, τον επανεξοπλισμό και τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων δεν υπήρχε πρακτικά κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η λύση στο φάσμα των προβλημάτων ήρθε με την ένταξη της χώρας στη βορειοατλαντική συμμαχία το 1952

Μέσω αυτής η Ελλάδα δέχθηκε ένα μεγάλο μέρος πολεμικού υλικού με βάση τα προγράμματα στρατιωτικής βοήθειας MAP (Military Assistance Programs) διαμορφώνοντας ταυτόχρονα και το αμυντικό δόγμα της χώρας που ήταν ο από βορρά κίνδυνος, καθώς η Τουρκία τότε δεν συνιστούσε -τουλάχιστον σε νατοϊκό επίπεδο- απειλή για τη χώρα. Αργότερα όμως, κατά τη δεκαετία του 1960, τα πράγματα άρχισαν να διαφοροποιούνται. Η διεκδικητική εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό πρώτα και μετά στο καθεστώς του Αιγαί- ου αρχίζει να παίρνει διαστάσεις, ενώ μετά το 1974 διαμορφώνοντας μια ξεκάθαρη στρατηγική και διατυπώνοντάς την τόσο σε διπλωματι- κούς φορείς και φόρα όσο και «εν τοις πράγμασι» μέσω των παραβάσεων του FIR Αθηνών και των παραβιάσεων του Εθνικού Εναέριου Χώρου.

Διαβάστε εδώ το πλήρες άρθρο.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ