Πώς η Τουρκία με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή αποκτά δυνατότητα κατασκευής πυρηνικών όπλων

Μία μεγάλη απειλή για την Ελλάδα υλοποιείται με γοργούς ρυθμούς από την Τουρκία η οποία με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος σε δεκαπέντε χρόνια από σήμερα θα είναι ικανή να διαθέτει πυρηνικά όπλα.

Όλα ξεκινούν με τον πυρηνικό σταθμό του Ακούγιου ο οποίος κατασκευάζεται σε μιαν άκρως σεισμογενή περιοχή.

Το ζήτημα είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος δεν αντιδρούν παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ρ.Τ.Ερντογάν έχει δηλώσει πως θέλει η Τουρκία να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και πραγματοποιεί επαφές με το Πακιστάν για να αποκτήσει την τεχνογνωσία που απαιτείται για ένα τέτοιο εγχείρημα.

Συν τοις άλλοις η Άγκυρα αποκτά πυραύλους με μεγάλο βεληνεκές που θέτουν στο «στόχαστρο» ακόμα και την Αθήνα.

Πύραυλοι που μπορούν να μεταφέρουν στο μέλλον πυρηνικές κεφαλές.

Εντύπωση προκαλεί όμως η σιωπή Αθήνας και Λευκωσίας που θα μπορούσαν να αντιδράσουν από κοινού μαζί με το Ισραήλ καθώς ούτε το Τελ Αβίβ θα ήθελε μία τέτοια εξέλιξη στην περιοχή του με ένα κράτος συνηθισμένο στις παράνομες και αυταρχικές πρακτικές να αποκτά τέτοια ισχύ.

Το σίγουρο είναι πως ούτε η ΕΕ θα το ήθελε αυτό ειδικότερα οι Γάλλοι που θέλουν να έχουν την αποκλειστικότητα κατοχής πυρηνικών όπλων σε όλη την ΕΕ και την Μεσόγειο.

Η Τουρκία είναι χώρα με εντελώς αντίρροπα συμφέροντα σε σχέση με τα γαλλικά και το Παρίσι επιδιώκει την στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας (σε μία ευτυχή συγκυρία για την Ελλάδα) προς αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όπως αναφέρει η κυπριακή «Σημερινή» και ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, «ειδικώς στη σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Γλασκώβη, δημόσια αλλά και στο παρασκήνιο, τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα απέφυγαν να εγείρουν το θέμα του Άκιουγιου ως βασική απειλή για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τη μετατροπή της περιοχής σε κρανίου τόπο εάν συμβεί ατύχημα.

Και δεν το έπραξαν, παρότι είχαν πολλά νομικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα τεχνικά εργαλεία για να εγείρουν τα προβλήματα που μπορούν να προκύψουν από το Άκιουγιου, σε μια σύνοδο των Ην. Εθνών, στην οποία δίνονται εύκολα υποσχέσεις για το περιβάλλον, αλλά θέλουν κόπο και πολιτική βούληση για να υλοποιηθούν.

Η υφιστάμενη πραγματικότητα είναι δύσκολη, όπως και η αποτροπή της κατασκευής του πυρηνικού σταθμού στο Άκιουγιου, αφού πλέον εμπλέκονται ρωσικά συμφέροντα που έχουν σχέση με τις γεωπολιτικές αντιλήψεις και σκοπιμότητες τόσο της Μόσχας όσο και της Άγκυρας.

Το Άκιουγιου ήταν ο πρόδρομος των S-400, που σημαίνει την εμπλοκή της Ρωσίας στην τουρκική ΝΑΤΟϊκή αγορά και την άσκηση από τον Ταγίπ Ερντογάν της πολιτικής του εκκρεμούς, που είναι μεν επικίνδυνη, αλλά του προσφέρει την ευκαιρία, όταν δεν του κάνουν τα χατίρια οι Δυτικοί σύμμαχοί του, και δη οι ΗΠΑ, να στρέφεται προς τη Μόσχα.

Οι θέσεις της ΕΕ

Αληθές είναι ότι η ΕΕ, σε ό,τι αφορά το θέμα του Άκιουγιου, έχει πάρει μερικώς θέση μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Και η θέση αυτή είναι αντίθετη με την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στη συγκεκριμένη περιοχή. Ως προς τα λοιπά περιβαλλοντικά, οι αποφάσεις του Συμβουλίου καθορίζουν μεταβατικές περιόδους.

Η πρώτη είναι ώς το 2030 και προβλέπει μείωση στη χρήση των πετρελαιοειδών κατά 50%. Η δεύτερη έχει ως ορόσημο το 2050, οπότε και υπολογίζεται ότι θα υπερισχύσει η πράσινη ενέργεια μέσω αλλαγής της τεχνολογίας, της βιομηχανίας και της οικονομίας.

Είναι πρόδηλη η πρόθεση για την πράσινη οικολογική ανάπτυξη. Όμως, είναι εξίσου σημαντικά και τα συμφέροντα τα οποία διακυβεύονται. Γι’ αυτόν τον λόγο επιβάλλονται στόχοι και μεθοδεύσεις, οι οποίες θα λαμβάνουν υπόψη όλες τις παραμέτρους. Και δη αυτές των συμφερόντων.

Σε απόσταση αναπνοής…

Στην κατηγορία της «καθαρής ενέργειας» εμπίπτει και η ατομική, με την οποία η Τουρκία φλερτάρει ασύστολα, με την κατασκευή τριών πυρηνικών αντιδραστήρων, εκ των οποίων ο ένας θα εγκατασταθεί στο Άκιουγιου, 64 μόνο χιλιόμετρα απόσταση από την Κύπρο, συνιστώντας έτσι μία μόνιμη απειλή σε περίπτωση ατυχήματος.

Ταυτοχρόνως, δε, ο Ερντογάν δεν κρύβει τις προθέσεις του για την ανάδειξη της χώρας του σε πυρηνική στρατιωτική δύναμη.

Στο παρελθόν, τόσο ο Καναδάς όσο και οι ΗΠΑ είχαν αρνηθεί να προσφέρουν τεχνολογία και τεχνογνωσία στην Τουρκία για την κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Αμφότερες οι χώρες αυτές ανησυχούσαν ότι η Άγκυρα δεν θα δίσταζε να προχωρήσει στην κατασκευή ατομικής βόμβας. Εν συνεχεία, στο πλαίσιο των ανταγωνιστικών σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία, η τελευταία έσπευσε να αναλάβει την εγκατάσταση του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Άκιουγιου, γεγονός που άνοιξε την όρεξη στον Ερντογάν για την απόκτηση ατομικών όπλων προκειμένου να αναδείξει τη χώρα του όχι απλώς σε περιφερειακή αλλά σε παγκόσμια δύναμη.

Εάν θα το πετύχει ή όχι είναι ένα ζήτημα προς συζήτηση, διότι σε μία τέτοια περίπτωση, δεν ενοχλούνται μόνο η Κύπρος και η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες της περιοχής. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται το Ισραήλ, με το οποίο η Τουρκία έχει μία ανταγωνιστική σχέση στη λογική Αθήνας – Σπάρτης. Ποιος δηλαδή θα είναι το αφεντικό, ο κύριος περιφερειακός παίκτης…

Περί πυρηνικών όπλων…

Η ατομική ενέργεια για πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς σκοπούς χαρακτηρίζεται ως «καθαρή», διότι δεν μολύνει το περιβάλλον.

Ταυτοχρόνως, όμως, αποτελεί μία μόνιμη απειλή. Τόσο στην περίπτωση ατυχημάτων όσο και στην περίπτωση που θα μετατραπεί σε στρατιωτική και στρατηγική, μέσω της κατασκευής ατομικών όπλων.

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα βρεθούν στον κυκλώνα αυτής της πιθανής διαδικασίας. Και λογικά θα έπρεπε να είχαν ήδη αντιδράσει σε διεθνές επίπεδο, με πολύ πιο έντονο τρόπο απ’ ό,τι το πράττουν.

Και σε επίπεδο ΕΕ, καθότι, εκτός των άλλων, η Τουρκία είναι υπό ένταξη χώρα, αλλά και σε επίπεδο του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας. Υπάρχουν άφθονα στοιχεία προς τεκμηρίωση των εν δυνάμει απειλών είτε στην περίπτωση κατά την οποία η ενέργεια θα χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς είτε ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

Από το 2014 και προηγουμένως γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συγκέντρωσαν στοιχεία, τα οποία είχαν δημοσιευθεί και στον γερμανικό Τύπο επί τη βάσει των οποίων γίνεται αντιληπτό ότι ο Ερντογάν είχε σαφή πρόθεση να χρησιμοποιήσει τον αντιδραστήρα του Άκιουγιου για τη εν συνεχεία κατασκευή πυρηνικών όπλων.

Τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Ερντογάν δημόσια υποστήριξε ότι εφόσον άλλες χώρες διαθέτουν πυρηνικά όπλα, γιατί η δική του να μην μπορεί;..

Οι τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες εργάζονται επί της βελτίωσης των πυραύλων μακρού βεληνεκούς με την προοπτική να χρησιμοποιήσουν πυρηνικές κεφαλές.

Πριν από τα Χριστούγεννα του 2020 πραγματοποιήθηκαν επαφές στρατιωτικού επιπέδου μεταξύ Τουρκίας και Πακιστάν.

Σε αυτές συζητήθηκαν και θέματα που αφορούσαν την πιθανή παροχή βοήθειας από το Πακιστάν προς την Τουρκία για την πυρηνική καλλιέργεια με απώτερο στόχο την κατασκευή ατομικών όπλων.

Η διαβούλευση…

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ενδείξεις, για κάποιους άλλους αποδείξεις, για τις προθέσεις της Τουρκίας.

Ότι δηλαδή σε βάθος 15 με 20 χρόνων, μετά τη λειτουργία του σταθμού στο Άκιουγιου που προγραμματίζεται για το 2023, θα ήθελε να επιτύχει την κατασκευή πυρηνικών όπλων.

Πέραν τούτων, υπάρχουν άλλα στοιχεία που μαρτυρούν ότι η επιλογή του Άκιουγιου συνιστά μια σεισμογενή περιοχή και, ως εκ τούτου, δημιουργούνται εν δυνάμει συνθήκες ανασφάλειας με αυξημένες, συγκριτικά με άλλες περιοχές, πιθανότητες ατυχήματος, ακόμη και από τσουνάμι όπως στην περίπτωση της Ιαπωνίας.

Συνεπώς, ο πυρηνικός σταθμός του Άκιουγιου πυροδοτεί προβλήματα ανεξαρτήτως εάν θα χρησιμοποιηθεί μόνο για πολιτικούς σκοπούς ή εάν θα χρησιμοποιηθεί ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς. Δεν αφορά, δε, μόνο την Τουρκία, αλλά και τις γειτονικές της χώρες, που θα επηρεαστούν από το οποιοδήποτε ατύχημα. Είναι, δηλαδή, μια βόμβα χωρίς διαβατήριο. Ξεπερνά τα εθνικά κρατικά σύνορα. Δεν χρειάζεται η ραδιενέργεια να ζητήσει άδεια εισόδου από τα γειτονικά κράτη…

Μέσα σε αυτήν τη λογική και επί τη βάσει των ζητημάτων της ασφάλειας τόσο ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας όσο και η ΕΕ θεωρούν αναγκαίο ότι θα έπρεπε να είχαν ήδη ενημερωθεί τα γειτονικά κράτη και να ακουστούν οι δικές τους απόψεις και ανησυχίες.

Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ψήφισμά του στις 6 Ιουλίου του 2017: «Καλεί την τουρκική κυβέρνηση να τερματίσει τα σχέδιά της για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Άκιουγιου» και προσθέτει:

«Η προβλεπόμενη τοποθεσία βρίσκεται σε μια περιοχή επιρρεπή σε ισχυρούς σεισμούς και, ως εκ τούτου, αποτελεί σημαντική απειλή όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά και για τη Μεσόγειο περιοχή». Τονίζει, δε, ότι κακώς η Άγκυρα δεν έχει διαβουλευθεί με τα γειτονικά κράτη, μεταξύ των οποίων η Κύπρος και η Ελλάδα, που είναι μέλη της ΕΕ.

Το πρόβλημα με τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Άκιουγιου είναι βαθύτερο, διότι σχετίζεται με την προοπτική κατασκευής πυρηνικών όπλων και τη ραγδαία αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων στην περιοχή και διεθνώς. Μπορεί να θέλει ο Ερντογάν την κατασκευή πυρηνικών όπλων, όμως ο σχεδιασμός αυτός αντιμετωπίζει τα εξής προβλήματα:

Χρειάζονται άλλες εγκαταστάσεις από αυτές που υπάρχουν, καθώς και ο εμπλουτισμός του ουρανίου.

Χρειάζεται ειδική τεχνολογία, την οποία επί του παρόντος η Ρωσία δεν έχει πρόθεση να προσφέρει στην Άγκυρα. Όμως ενδέχεται να έχει πολιτική βούληση περί τούτου το Πακιστάν.

Η Τουρκία μπορεί να είναι αυθάδης, αλλά δεν παύει να αποτελεί κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, που υπόκειται σε σχετικές ελέγχους και, ως εκ τούτου, οφείλει να εναρμονιστεί με την πολιτική της Συμμαχίας, η οποία είναι η αντίθετη στη διασπορά πυρηνικών όπλων ή στην προμήθεια κατά τρόπον παράνομο υλικών για την κατασκευή ατομικών όπλων.

Το ίδιο καθορίζει το καταστατικό του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας. Αναφέρονται σχετικά τα ακόλουθα: «(α) Έλεγχοι υγείας και ασφάλειας· (β) έλεγχοι πυρηνικών υλικών που κατέχει ο ίδιος ο Οργανισμός, για να αποτραπεί η εκτροπή προς οποιονδήποτε στρατιωτικό σκοπό· (γ) έλεγχοι πυρηνικών ειδών ή δραστηριοτήτων σε ένα κράτος για να αποτραπεί η εκτροπή προς οποιονδήποτε στρατιωτικό σκοπό».

Φόρουμ χωρών…

Ερώτημα: Όταν ο Τούρκος Πρόεδρος διαλαλεί τις προθέσεις του για κατασκευή πυρηνικών όπλων, δεν θα έπρεπε να αναληφθεί πρωτοβουλία από τη Λευκωσία και την Αθήνα προς την ΕΕ και τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας για να του βάλουν χαλινάρι, έχοντας συμμάχους και άλλες χώρες της περιοχής, στο πλαίσιο ενός «πολυμερούς φόρουμ» με τη συμμετοχή και των πολιτών μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανισμών;

Πέραν δε τούτων, θα πρέπει να επισημανθεί το εξής θετικό: Το Ισραήλ ουδόλως θα ήθελε να δει την Τουρκία ως πυρηνική δύναμη. Το οιονεί βέτο του αποτελεί τη μεγαλύτερη αποτροπή. Εάν, όμως, για τον όποιο λόγο τα καταφέρει η Άγκυρα, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι τα πρώτα της θύματα θα είναι η Κύπρος και η Ελλάδα. Τα πυρηνικά δεν είναι σημαντικά ως προς τη χρήση τους, αλλά για να κερδίζουν όσοι τα έχουν διά της σκιάς της ισχύος τους! Και ο νοών νοείτω… Ούτως όμως ή άλλως, ο εφιάλτης του ατυχήματος θα είναι διαρκής…»