Ετοιμάζει… «στρατιωτικό κίνημα» ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Κ.Φλώρος; – «Υπάλληλός» του τον χαρακτηρίζει ως το «νέο Πλαστήρα»

Η Άννα Κωνσταντινίδου Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), δηλαδή «υπάλληλος» και μισθοδοτούμενη του ΓΕΕΘΑ, αναγόρευσε τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Κ.Φλώρο, σε «Νέο Πλαστήρα»!

Έτσι λοιπόν μία υπάλληλος επί της ουσίας του Κ.Φλώρου (ΑΔΙΣΠΟ και ΣΕΘΑ, υπάγονται και είναι στον προϋπολογισμό του ΓΕΕΘΑ), δημοσίως επιχειρεί να του προσδώσει ηγετικά χαρακτηριστικά με τα χρήματα των φορολογουμένων, οι οποίοι και πληρώνουν τις θέσεις της εν λόγω κυρίας.

Έτσι λοιπόν ο Α/ΓΕΕΘΑ δέχεται διθυράμβους τέτοιας μορφής από άτομο με το οποίο διατηρεί εξαρτημένη σχέση συνεργασίας!

Εγείρονται πάντως ερωτήματα από το γεγονός ότι ο Πλαστήρας είχε κάνει επανειλημμένα πραξικοπήματα και κινήματα υπέρ των βενιζελικών (αλλά δεν παύει να είναι πραξικόπημα).

Ετοιμάζει κάτι ο Κ.Φλώρος; Γιατί μέχρι στιγμής δε έχει απορρίψει τον χαρακτηρισμός «νέος Πλαστήρας».

Μας ετοιμάζει κάτι;

Επίσης, ο «Μαύρος Καβαλάρης» θεωρείται ότι δεν υπάκουσε μια εντολή του Γενικού Επιτελείου κρίσιμη στην Μικρασιατική Εκστρατεία και είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάρρευση του μετώπου.

Κατόπιν αυτών ο χαρακτηρισμός αυτός πρέπει να απορριφθεί άμεσα όπως και η συντάκτρια του κειμένου η οποία όπως είπαμε είναι υπάλληλος και μισθοδοτούμενη του Κ.Φλώρου.

Nα σημειωθεί επίσης πως ο χαρακτηρισμός ήταν άστοχος και για έναν ιστορικό λόγο.

Ο Ν.Πλαστήρας έμεινε στην Ιστορία ως ο στρατηγός και ο πρωθυπουργός, ο οποίος έζησε όλη του την ζωή μέσα στην πενία και στην απλότητα.

Δηλαδή, έμενε σε σπίτι με ενοίκιο, δεν είχε ιδιόκτητη μεζονέτα, παντού πήγαινε με τα πόδια, δεν διέθετε πολυτελές Ι.Χ. και επίσης δεν είχε καν τηλέφωνο, ούτε όταν είχε γίνει πρωθυπουργός (τότε είχε πει την γνωστή φράση «ο λαός πένεται και εγώ θα έχω τηλέφωνο;).

Σε ό,τι αφορά τα κινήματα που διοργάνωσε ή συμμετείχε ο Ν.Πλαστήρας ήταν τα εξής:

Συμμετείχε ενεργά στον «Σύνδεσμο Υπαξιωματικών» που είχε σκοπό την αξιοκρατία και την εξυγίανση του Στρατού και ήταν παράλληλη με τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των αξιωματικών, που έκανε το Κίνημα στο Γουδί το 1909.

Στην περίοδο του Εθνικού Διχασμού, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκε με το Κίνημα Εθνικής Αμύνης (Σεπτέμβριος 1916) και συμμετείχε σ’ αυτό. Συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1916 κι όταν βρισκόταν με άδεια στην Αθήνα, ήλθε σε επαφή μαζί με άλλους αξιωματικούς με τον Βενιζέλο, για να τον συμβουλευθούν αν θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους για να ενωθούν με τον Γαλλικό Στρατό στη Θεσσαλονίκη.

Αυτός τους ζήτησε να μην εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στο στράτευμα προκειμένου να μην απογυμνωθεί από αντιμοναρχικούς αξιωματικούς, αλλά να στρατολογούν κι άλλους αξιωματικούς και να είναι σε ετοιμότητα.

Όταν υπηρετούσε τότε ως λοχαγός στη Λευκάδα μαζί με 11 άλλους αξιωματικούς της μονάδας του εγκατάλειψε τη θέση του και κινήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έφτασε στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1916.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την Επανάσταση της 11ης Σεπτεμβρίου των στρατιωτικών δυνάμεων στη Χίο και τη Λέσβο, το 1922, ανέλαβε την αρχηγία της επαναστατικής επιτροπής (από όπου απέκτησε και το προσωνύμιο ”Αρχηγός”).

Τον Σεπτέμβριο του 1922 μετέβη στην Αθήνα όπου ανέτρεψε την κυβέρνηση και υποχρέωσε τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ σε παραίτηση υπέρ του γιου του Γεωργίου Β΄ και σχημάτισε επαναστατική κυβέρνηση, χωρίς όμως να συμμετάσχει σ’ αυτήν (όντας όμως ο ουσιαστικός αρχηγός).

Το 1933 τις εκλογές κέρδιζε η αντιβενιζελική παράταξη του Παναγή Τσαλδάρη.

Πριν ολοκληρωθεί η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τη νύχτα της 5ης προς 6ης Μαρτίου, ο Πλαστήρας οργάνωσε κίνημα υπέρ του Βενιζέλου και με την έγκριση αυτού, με τη δικαιολογία ότι η άνοδος των αντιβενιζελικών στην εξουσία θα σήμαινε το τέλος της Δημοκρατίας.

Το κίνημα απέτυχε και κατέφυγε στο Λίβανο και μετά στη Γαλλία.

Στο επόμενο στρατιωτικό κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935 (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου), προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του παρ’ όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, όπως και ο Βενιζέλος