P-3C: “Πολύ αργά για δάκρυα” ή όχι;

Τη μεταβίβαση αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας τύπου P-3C Orion απευθείας από τα αποθέματα του αμερικανικού Ναυτικού για την κάλυψη αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού για Αεροσκάφος Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ), επιβεβαίωσε σήμερα δημοσίως η εταιρεία Lockheed Martin

Η πρόταση (καθυστερημένη και κατόπιν ανακοίνωσης της απόκτησης των 4 γαλλικών ΑΦΝΣ ATL2) παρουσιάστηκε αναλυτικά σε σημερινή συνέντευξη τύπου της αμερικανικής εταιρίας, επιβεβαιώνοντας όλα τα σχετικά ρεπορτάζ του  defencenet.gr.

Παραδέχθηκε ότι είχε απορριφθεί αρχικά το ελληνικό αίτημα για P-3C και είχαν αντιπροταθεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ τα S-3B Viking, αλλά εμμέσως απέδωσε τη άρνηση σε “κακό συντονισμό”.

Προτείνεται να εκσυγχρονιστούν τα αεροκάφη τμηματικά προκειμένου να καλυφθούν σε πρώτη φάση οι άμεσες ανάγκες του ΠΝ ενώ μακροπρόθεσμα να σχηματιστεί ένας ομογενοποιημένος στόλος 4 P-3C Orion τα οποία θα καλύψουν με αξιώσεις τις αποστολές ναυτικής επιτήρησης στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο σε βάθος 25ετίας.

Συγκεκριμένα όπως ανέφερε ο Ντέννης Πλέσσας, αντιπρόεδρος του τμήματος πρωτοβουλιών της Lockheed Martin για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, το P-3C είναι το πλέον πετυχημένο αεροσκάφος στην κατηγορία του με περισσότερα από 400+ ενεργά αεροσκάφη τα οποία υπηρετούν σε 21 χρήστες από 17 κράτη.

Εξ αυτών, μεγάλο μέρος των χρηστών μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Ταιβάν, εκσυγχρονίζουν το στόλο των P-3C που διαθέτουν, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό επέκταση της επιχειρησιακής χρήσης του τύπου για τα επόμενα 30 χρόνια.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ P-3C ΟΡΙΟΝ MLU

Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού που προτείνεται στο ΠΝ είναι το MLU (Middle Life Update) το οποίο περιλαμβάνει αντικατάσταση των πτερύγων του α/φους, μαζί με κύρια δομικά στοιχεία (Lower Center Wing Box) και αναβαθμισμένους κινητήρες  ώστε να επεκταθεί το όριο ζωής σε 15.000 ώρες προσφέροντας του ουσιαστικά «μηδενισμό» ορών πτήσεως.

Η υλοποίηση του προγράμματος εφόσον το ΠΝ επιλέξει τη λύση του  P-3C Orion προσφέρει όπως αναφέρεται μηδαμινό ρίσκο, χαμηλό κόστος και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ενώ θα γίνει με βάση διακρατικής συμφωνίας, σχεδιασμένο ώστε να αποδώσει 4 ΑΦΝΣ όπως έχει ζητήσει η ελληνική πλευρά.

Χωρίζεται σε 2 φάσεις εκ των οποίων η πρώτη περιλαμβάνει γενική επιθεώρηση των πρώτων 2 α/φων P-3C στις ΗΠΑ και επέκταση του ορίου ζωής για 3 περίπου χρόνια ώστε το συντομότερο να παραδοθούν άμεσα για πτητική εκμετάλλευση στην Ελλάδα από το 2014.

Ταυτόχρονα τα άλλα 2 α/φη P-3C θα υποβληθούν από τη Lockheed Martin σε πλήρεις εργασίες εκσυγχρονισμού MLU με δομική αναβάθμιση, ταυτόχρονα με ενσωμάτωση νέου εξοπλισμού αποστολής, ο οποίος τονίστηκε ότι θα προέλθει από ελληνική εταιρία, η οποία έχει παραδώσει ανάλογα συστήματα σε άλλους διεθνείς χρήστες α/φων Orion.

Ο εκσυγχρονισμός θα διαρκέσει για 2 χρόνια οπότε και αναμένεται η άφιξη τους στην Ελλάδα το 2016. Με την ένταξη τους σε επιχειρήσεις θα αποδεσμευτούν τα πρώτα 2 P-3C τα οποία με τη σειρά τους θα αποσταλούν στις ΗΠΑ προκειμένου και αυτά με τη σειρά τους να υποβληθούν σε πρόγραμμα MLU οπότε και θα επιστρέψουν το 2018 σχηματίζοντας ένα ομογενοποιημένο στόλο P-3C MLU, ο οποίος θα είναι επιχειρησιακά ικανός να καλύψει πλήρως τις ανάγκες σε αποστολές ναυτικής συνεργασίας για την επόμενη 25ετία!

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ P-3C

Στα πλεονεκτήματα της πρότασης αυτής επισημάνθηκε το χαμηλό κόστος που προκύπτει λόγω της τμηματικής υλοποίησης του προγράμματος εκσυγχρονισμού όσο και στο γεγονός ότι ΠΝ θα μπορεί να εκμεταλλευτεί υπάρχουσα υποδομή από τα 6 P-3B που αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση το 2006.

Παράλληλα σχεδιάστηκε όπως αναφέρεται για να καλύψει τόσο βραχυπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες ανάγκες του ΠΝ, ενώ η εκτεταμένη χρήση του με περισσότερα από 400α/φη παγκοσμίως, συνιστά καθοριστικό πλεονέκτημα έναντι της επιλογής των γαλλικών Atlantique 2 τα οποία επιχειρούν σε 22 μονάδες.

Στο σημείο αυτό τονίστηκε ότι άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως Ιταλία, Ολλανδία και Γερμανία που διέθεταν ΑΦΝΣ τύπου Atlantique προχώρησαν στην αντικατάσταση του με P-3C ενώ η Ιταλία απέρριψε την ίδια λύση λόγω περιορισμένης δυνατότητας εξεύρεσης ανταλλακτικών με συνεπακόλουθο ιδιαίτερα υψηλό κόστος υποστήριξης.

Ο τομέας της διαθεσιμότητας σε σχέση με άλλους τύπους, είναι επίσης ένα από τα βασικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να εξεταστεί από το ΠΝ, το οποίο στην περίπτωση του P-3C εξασφαλίζεται σε υψηλά επίπεδα για όλους τους παραπάνω λόγους.

Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι η υποψηφιότητα των P-3C Orion είναι σαφώς ικανοποιητική και επιθυμητή από πλευράς τεχνικών και επιχειρησιακών δεδομένων.

Αυτό επιβεβαιώνεται άλλωστε καθώς είναι γνωστό ότι το Πολεμικό Ναυτικό, έχοντας αξιολογήσει τις δυνατότητες διαφόρων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας και μετά την αποτυχία υλοποίησης της απόκτησης νέων αεροσκαφών το 2009 (λόγω κόστους και ρίσκου του προγράμματος) έχει καταλήξει ότι τα P-3C αποτελούν μια αξιόπιστη και ενδεδειγμένη επιχειρησιακά λύση για την Ελλάδα.

Τέλος αναφέρθηκε και το θέμα της προσφοράς αεροσκαφών S-3 Viking, το οποίο προσφέρθηκε εναλλακτικά των P-3C, με τη λογική ότι τα Viking δεν θα απαιτήσουν πρόγραμμα εκσυγχρονισμού MLU (όπως τα Orion), άρα θεωρητικά είναι άμεσα διαθέσιμα για επιχειρησιακή εκμετάλλευση από το ΠΝ.

Όπως εξηγήθηκε η υποψηφιότητα S-3 αν και εξετάστηκε από την ελληνική πλευρά δεν προκρίθηκε.

Βασική αιτία είναι το γεγονός ότι ο μοναδικός χρήστης του, το USN, τα έχει αποσύρει από την ενεργό δράση (με μικρό μόνο αριθμό που πετάει πλέον σε δευτερεύοντα καθήκοντα), οπότε και στην περίπτωση αυτή -όπως και στην εναλλακτική λύση που έχει προταθεί για το ΠΝ – θα αποδειχτεί ασύμφορη η υποστήριξης του σε βάθος χρόνου.

Ετέθη παρόλα αυτά από το USN καθώς η ελληνική πλευρά παρουσίασε το πρόγραμμα ως κατεπείγον με την απαίτηση λύσης η οποία θα αποδώσει άμεσα

Απομένει πλέον να δούμε αν ο Ν.Πλέσσας αρκεί για να “μαζέψει” τη αμερικανική αλαζονεία και να ξαναβάλει στο παιχνίδι το P-3C…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr