Για να βρούμε τους τελευταίους πυραύλους βαλλιστικής τροχιάς που είχε στη διάθεσή του ο ΕΣ θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στη δεκαετία του ΄70 όταν το ελληνικό οπλοστάσιο είχε στην κατοχή τα βλήματα «MGR-1 Τίμιος Τζόν». Το συγκεκριμένο ήταν το πρώτο βαλλιστικό βλήμα το οποίο μπορούσε να μεταφέρει πυρηνική κεφαλή και αφού υπηρέτησε στον αμερικανικό Στρατό στη συνέχεια «μοιράστηκε» σε σύμμαχος χώρες στην Ευρώπη.

Βέβαια το βλήμα δεν εντυπωσίαζε με τις επιδόσεις του, αφού έφτανε μόλις τα 25 χλμ. σε απόσταση, αλλά ήταν η ανάπτυξή του αφορούσε ακριβώς αυτό, ήταν δηλαδή ένα τακτικό βαλλιστικό σύστημα. Με την απόσυρση και των τελευταίων βλημάτων στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ο ΕΣ απέκτησε το επόμενο πυραυλικό σύστημα το ATACMS ως μέρος του πακέτου των MLRS.

Ωστόσο και παρά την παραγγελία αυτή, οι ΕΔ ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την πυραυλική τεχνολογία, ως μέρος της αποτρεπτικής ισχύος. Οι λόγοι είναι άγνωστοι, αλλά πιθανόν κάποιοι θεώρησαν τα πυραυλικά συστήματα ως…  «επιθετικά» όπλα κάτι που δεν συμβάδιζε  με το αυστηρά αμυντικό δόγμα της χώρας.

Έτσι δημιουργήθηκε μια  «φοβία» για την απόκτηση τέτοιων όπλων κυριότερα με το τι θα πουν φίλοι και εχθροί.

Η Τουρκία βέβαια, δεν φέρει τέτοια συμπλέγματα.

Η ολοκλήρωση των παραδόσεων των βαλλιστικών πυραύλων Bora, που παρήχθησαν από την εταιρεία Rocketsan μετά από συμφωνία που υπογράφτηκε το 2009 θέτει αναμφισβήτητα νέα δεδομένα στο επιχειρησιακό πεδίο στο Αιγαίο.

 Αν και ο ακριβής αριθμός των εκτοξευτών και των πυραύλων παραμένουν απόρρητος  εντούτοις εκτιμάται  ότι τέθηκαν σε υπηρεσία άνω των 24 εκτοξευτών με σχεδόν 100 πυραύλους.

Με το όπλο αυτό ο τουρκικός Στρατός μπορεί να κτυπήσει πρακτικά σε όλο το Αιγαίο ενώ μπορεί να φτάσει ακόμη και την Αθήνα, εάν τοποθετηθεί στις τουρκικές ακτές, καθώς η απόσταση από τις ακτές είναι 230 χλμ. και αυτή των BORA 280 χλμ.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να αποκτήσει –τουλάχιστον- παρόμοια συστήματα, αφού δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον για να αναπτύξει εγχώρια πυραυλική τεχνολογία;

Ο LORA (Long-Range Artillery Weapon System) που αναπτύσσει η ισραηλινή ΙΑΙ είναι ένα τέτοιο όπλο που θα μπορούσε να πάρει η Ελλάδα αφού πρώτα διώξει τις φοβίες που έχει.

Πρόκειται για ένα βαλλιστικό πύραυλο ο οποίος έχει μέγιστο βεληνεκές 400 χλμ. και περιθώριο κυκλικού σφάλματος (CEP) τα 10 μέτρα. Ο πύραυλος καθοδηγείται προς το στόχο του μέσω συνδυασμού INS και GPS για την ενδιάμεση πορεία και μέσω κάμερας για την τελική προσβολή του.

Το  σύστημα έχει δοκιμαστεί σε μια διπλή δοκιμή για πελάτη του εξωτερικού, όπως ανακοίνωσε η ΙΑΙ. Ο πύραυλος που χαρακτηρίζεται ως επιφανείας-εδάφους, και εδάφους-εδάφους δοκιμάστηκε τόσο θαλάσσια πλατφόρμα όσο και από εκτοξευτή στην ξηρά. Στην πρώτη δοκιμή κτύπησε στόχο στη θάλασσα σε απόσταση 90 χλμ. και στη δεύτερη σε απόσταση 400 χλμ.

Αν και δεν διευκρινίζεται από την ΙΑΙ από την δοκιμή του ο πύραυλος φάνηκε απόλυτα ικανός να καταστρέψει στόχο στη θάλασσα, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και κατά σκαφών επιφανείας, ακόμη και από ειδικά μετασκευασμένα εμπορικά σκάφη.

Ένα άλλο σύστημα που θα μπορούσε να εξεταστεί είναι επίσης το ισραηλινό Predator Hawk. Το τελευταίο παράγει η ΙΜΙ και έχει μέγιστη εμβέλεια 300 χλμ. και φέρει πολεμική κεφαλή 140 χλγρ. Η καθοδήγηση προς τον στόχο γίνεται μέσω GPS ή και GLONASS και INS για την τελική προσβολή του. Έχοντας κυκλικό σφάλμα της τάξης των 10 μέτρων. Μεταφέρεται από τροχοφόρο όχημα 8×8 σε διπλό εκτοξευτή.

Και τα δύο συστήματα θεωρούνται ανάλογα του ανώτερου βέβαια ρωσικού Iskander τον οποίο όμως λόγω των γνωστών περιορισμών δεν μπορεί να αποκτήσει η Ελλάδα.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ