Πολλά μπορεί να υποστηρίξει κανείς για την πολιτική που ασκείται από την κυβέρνηση Σαμαρά και των συμμάχων του: ότι είναι αναγαία ή όχι, ότι ήταν αναπόφευκτη ή ότι επιβλήθηκε έξωθεν. Ακόμη μπορεί να υποστηρίξει κανείς με κίνδυνο βέβαια να γελοιοποιηθεί ότι είναι αποτελεσματική. Ένα μόνο δεν μπορεί να υποστηρίξει: ότι είναι αριστερή ή σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική ότι σέβεται την δημοκρατία ή τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Είναι στον οικονομικό της πυρήνα ακραία νεοφιλελεύθερη και στην επιβολή της αυταρχική. Υπ αυτή την έννοια έχει εκλείψει το παραδοσιακό κέντρο και έχει δώσει την θέση του στην απολυταρχική δεξιά του κ. Σαμαρά και των δύο κυβερνητικών εταίρων του- παρότι φέρουν τις ψευδώνυμες επωνυμίες των κομμάτων τους.

Σε μία επίδειξη αυταρχισμού η κυβέρνηση προχώρησε στην πολιτική επιστράτευση των καθηγητών. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρατεύσει τους εργαζόμενους στο Μετρό και τους τους ναυτεργάτες. Ας μην έχουμε αμφιβολία ότι θα επιστρατεύσει και την επόμενη κατηγορία εργαζομένων που θα αντιδράσουν στην οικονομική τους εξόντωση. Παράλληλα επενδύει τον αυταρχισμό της με προπαγανδιστικά επιχειρήματα. Κάθε αντίδραση διασύρεται, βαπτίζεται συντεχνιακή, αντικοινωνική ή ακόμη και αντεθνική και οι πολίτες που αντιδρούν δίνονται βορά στα “πιτ μπουλ” των μίντια. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σωματεία εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα υπάρχουν μόνο συντεχνίες που στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου και της υπεύθυνης κυβέρνησης που εφαρμόζει τις αποφάσεις του Βερολίνου. Με μακιαβελικό τρόπο η κυβέρνηση εφαρμόζει το διαίρει και βασίλευε, στρέφει όλους εναντίον όλων.

Αντιμετωπίζει τον λαό σαν εχθρό εναντίον του οποίου έχει εξαπολύσει έναν διαρκή ψυχολογικό πόλεμο που συμπληρώνεται με ωμή καταστολή όταν ξεπερνά τον φόβο του και αντιδρά.

Το ερώτημα βέβαια είναι ισχυρό: γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά; Η απάντηση δίνεται με όρους ψυχιατρικής και όχι πολιτικής. Μετά τον ψυχολογικό πόλεμο που έχει υποστεί η κοινωνία αισθάνεται εγκλωβισμένη σε μία διπλή εμπλοκή, βλέπει ότι αν δεν αντιδράσει καταστρέφεται, φοβάται ότι αν αντιδράσει πάλι καταστρέφεται, αν επεξεργαστεί με λογικούς όρους την κατάσταση που βιώνει πάλι νιώθει να κινδυνεύει αφού της έχουν προβάλλει ότι η λύση είναι μονόδρομος. Μέσα σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση οι αντιστάσεις καταρρέουν, επικρατεί ατομικό και συλλογικό μούδιασμα, σαν τον άνθρωπο που πνίγεται αλλά δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα χέρια του.

Και κάτι χειρότερο, άνθρωποι και ομάδες που αντιδρούν και ηττώνται μετά στρέφονται εναντίον όλων των άλλων. Σαν τους παλαιότερους αγωνιστές της αριστεράς που όταν έπεφταν στα χέρια της ασφάλειας και “έσπαγαν” από τα βασανιστήρια μετά γινόντουσαν οι χειρότεροι ταγματασφαλίτες. Πρέπει να μισεί κανείς τον λαό του όμως για να τον υποβάλλει σε τέτοια μακροχρόνια εξόντωση και να έχει απωθημένα. Γιατί ας μήν γελιόμαστε ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει την εξουσία το μνημονιακό μπλοκ είναι η συνεχής καταστροφή της πατρίδας, σε όλα τα επίπεδα, στο οικονομικό, το κοινωνικό, το ψυχολογικό, της νοοτροπίας, των θεσμών της δημοκρατίας.

ΥΓ. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ερώτημα που αποκρύπτεται: στο εσωτερικό των συστημικών κομμάτων τί έγιναν οι άλλοτε υπέρμαχοι της εναλλακτικής αριστεράς, π.χ. εκείνοι που έλεγαν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός; ή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ τί έγιναν οι υπέρμαχοι της σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής; Ακόμη και στο εσωτερικό της ΝΔ που πήγαν οι υπέρμαχοι του μεσαίου χώρου; Γιατί δεν αντιδρούν; Ίσως επειδή όλοι τους διαπνέονται από τον αστικό πολιτισμό και ως γνωστόν οι άνθρωποι που έχουν καλούς τρόπους όταν τρώνε δεν μιλάνε.

[Του Σπ. Γκουτζάνη από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ