Σε κίνδυνο η προμήθεια M113A2 και M577A2

«Καμπανάκι» για την προμήθεια μεταχειρισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού M113A2 και τεθωρακισμένων οχημάτων σταθμών διοίκησης M577A2 από τα αποθέματα του Γερμανικού στρατού που κινδυνεύει να μην γίνει λόγω αδρανείας της ελληνικής πλευράς.

Η προμήθεια αφορά συνολικά 44 ΤΟΜΠ M113A2 και 37 M577A2 για τα οποία η προσφορά της γερμανικής κυβέρνησης έχει υποβληθεί εδώ και μήνες. Πρόσφατα όμως το Γερμανικό υπουργείο άμυνας απέστειλε επιστολή στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και συγκεκριμένα στη Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων (ΓΔΑΕΕ) υπενθυμίζοντας ότι η ισχύς της προσφοράς διαρκεί μέχρι τις 1 Ιουλίου 2007 και παρακαλώντας η ελληνική πλευρά να γνωστοποιήσει αν συνεχίζει να ενδιαφέρεται για τα εν λόγω οχήματα καθώς έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και άλλες χώρες. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας ακόμη μέχρι και σήμερα η ελληνική πλευρά ούτε καν επιβεβαίωσε τη λήψη των προσφορών για τα εν λόγω οχήματα. Ας σημειωθεί βεβαίως ότι οι προσφορές ζητήθηκαν από την ελληνική πλευρά η οποία μάλιστα με επίσκεψη επιτροπών του ΓΕΣ στη Γερμανία επέλεξε και τα εν λόγω οχήματα!!

Καθώς όπως φαίνεται το ζήτημα έχει παραπεμφθεί στις καλένδες ο κίνδυνος είναι ορατός να απολεσθούν οχήματα που είναι άμεσα αναγκαία στο ΓΕΣ. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για τα M577A2 για τα οποία τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός Στρατός έχει εξαπολύσει κυριολεκτικά «ανθρωποκυνηγητό» σε Ευρώπη και ΗΠΑ ώστε να προμηθευτεί όσον το δυνατόν περισσότερα οχήματα του τύπου, καθώς οι συνολικές ανάγκες για τον εξοπλισμό των μονάδων του ανέρχονται σε περισσότερα από 500 οχήματα! Υπενθυμίζεται ότι το M577A2 μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σταθμός διοίκησης μονάδων και επιτελείων, ως κέντρο διεύθυνσης πυρός (ΚΔΠ), ως σταθμός πρώτων βοηθειών-ΣΑΒ τάγματος ή μοίρας ή επιλαρχίας (ώστε να πάψει να υφίσταται ο αναχρονισμός της ανάπτυξης σε σκηνή!), κ.λ.π.

Ακόμη όμως και στην περίπτωση του «ταπεινού» Μ113Α2 τα 44 οχήματα είναι αναγκαία για τον Ελληνικό Στρατό για τη συμπλήρωση του εξοπλισμού των μονάδων του. Για να γίνουν αντιληπτές οι ανάγκες αναφέρουμε ότι μόνο σε κάθε επιλαρχία μέσων αρμάτων προβλέπονται 14 M113.

Σε κάθε περίπτωση λόγω του χαμηλού κόστους των εν λόγω προμηθειών αλλά και της διακρατικής τους φύσης, κρίνεται ως εντελώς αδικαιολόγητη η αδρανής στάση της ελληνικής πλευράς η οποία γενικά φαίνεται να αγνοεί ότι στην παγκόσμια αγορά μεταχειρισμένων αποθεμάτων δεν είμαστε ούτε ο μόνος ούτε ο καλύτερος πελάτης.

Μάλιστα παρουσιάζεται και το φαινόμενο ότι αντί να «πιεστεί» όσο το δυνατόν περισσότερο η γερμανική κυβέρνηση, με επίκληση των πολύ μεγάλων συμβολαίων που έχουν ανατεθεί στη γερμανική αμυντική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια, για την παραχώρηση όσο το δυνατόν μεγαλυτέρων ποσοτήτων υλικών σε συμβολικές τιμές και προνομιακούς όρους να επιδεικνύεται στάση αδράνειας και γραφειοκρατικής ακαμψίας ιδιαίτερα από την πλευρά της ΓΔΑΕΕ ακόμη και στην υλοποίηση υπαρχόντων προγραμμάτων.

Ήδη η χώρα κινδυνεύει να απολέσει τη δυνατότητα επιλογής πρόσθετων αρμάτων μάχης Leopard 2A4 (τα οποία όπως έχουμε ξαναγράψει τα «δικαιούμαστε» λόγω της καταβολής 1,7 δις ευρώ στη γερμανική βιομηχανία) λόγω αδιαφορίας των Ελλήνων αρμοδίων καθώς πολλοί άλλοι ενδιαφερόμενοι έχουν εκφράσει το ενδιαφέρον τους και φοβούμαστε ότι το ίδιο θα συμβεί και με την περίπτωση των αυτοκινούμενων οβιδοβόλων PzH-2000 από τα αποθέματα του Γερμανικού στρατού. Για τα τελευταία είναι απαραίτητο να καταβληθεί κάποια προκαταβολή εντός του 2007 καθώς το Γερμανικό υπουργείο οικονομικών έχει ήδη εγγράψει σχετικά έσοδα από την πώληση τους στον προϋπολογισμό του. Απομένει να δούμε αν η πίεση που ασκεί το ΓΕΣ για την απόκτηση τους (που θεωρείται άκρως απαραίτητη μετά το ναυάγιο των 150 M109A3GEA1) σταθεί δυνατό να ενεργοποιήσει από τη «νιρβάνα» (πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την κατάσταση) στην οποία έχουν περιπέσει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και ιδιαίτερα ο εκτελεστικός του βραχίονας για τους εξοπλισμούς η ΓΔΑΕΕ.

Ελπίζουμε ότι η αδράνεια της ελληνικής πλευράς θα πάψει σύντομα να υπάρχει και ότι θα υιοθετηθεί μία πολύ πιο ενεργητική στάση η οποία θα διασφαλίσει την ταχεία υλοποίηση προγραμμάτων τα οποία επαυξάνουν τις επιχειρησιακές ικανότητες των Ενόπλων Δυνάμεων (έστω και αν δεν πρόκειται για μεγάλου ύψους προγράμματα με σημαντικό οικονομικό αντίκρυσμα). Σε αντίθετη περίπτωση οι Ένοπλες Δυνάμεις θα υποστούν τις όποιες συνέπειες σε επιχειρησιακό επίπεδο αλλά οι ευθύνες θα είναι πολιτικές.