Ο πρώτος ελληνικής καταγωγής στρατιώτης νεκρός στο Αφγανιστάν

Ο Καναδός, ελληνικής καταγωγής, Δημήτριος Δίπλαρος είχε όνειρα. Ήθελε να παντρευτεί να κάνει ένα μεγάλο ελληνικό παραδοσιακό γάμο, να γίνει πατέρας και να ενταχθεί στις Ειδικές Δυνάμεις της Αστυνομίας. Η θητεία του στο Αφγανιστάν ήταν γι αυτόν απλά ένα ξεκίνημα στην ζωή. 

Τώρα είναι ο πατέρας του, ο Ανάργυρος (Τζέρι) Δίπλαρος ο οποίος έχει… όνειρα. 

Τα βράδια πλέον δεν μπορεί να κοιμηθεί καθώς ακόμη περιμένει τον γιό του να γυρίσει, να τον ακούσει να μπαίνει στο σπίτι. Η μόνη του επιθυμία είναι να αγκαλιάσει και πάλι το μοναχογιό του. 

“Δεν ξέρω γιατί. Έχουν περάσει έξι χρόνια τώρα και εγώ ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί”, λέει ο Τζέρι στον δημοσιογράφο της καναδικής εφημερίδας Star. 

“Ακόμη νομίζω οτι έχει γίνει κάποιο λάθος, ότι πρόκειται για λανθασμένη ταυτότητα ή οτιδήποτε άλλο. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ περιμένω. Περιμένω να τον ακούσω να χτυπάει την πόρτα.”

Όπως αναφέρει η εφημερίδα, στις 5 Δεκεμβρίου 2008, ο δεκανέας Δημήτριος Δίπλαρος σκοτώθηκε μαζί με δύο άλλους στρατιώτες, όταν ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός, εξερράγη κάτω από LAV του (ελαφρά θωρακισμένο όχημα) που οδηγούσε ο 24χρονος κοντά στην πόλη Κανταχάρ. Τα 3 θύματα, ανέβασαν τον αριθμό των θανάτων καναδών στρατιωτών στο Αφγανιστάν στους 100. 

Ο Τζέρι, με την έντονη ελληνική προφορά του, εξηγεί στον δημοσιογράφο ότι πάντα νόμιζε ότι “οι άνδρες δεν κλαίνε”. “Και όμως, λέει, κλαίνε. Γιατί εγώ έκλαψα. Έκλαψα με αναφιλητά. Ένα κλάμα σπαρακτικό”.

“Δεν μπορώ να κρύψω τα δάκρυα μου όταν υπάρχουν τόσες αναμνήσεις. Προσπαθώ, αλλά μετά έρχονται τα Χριστούγεννα, έρχονται γενέθλια κι εγώ δεν θέλω να βρίσκομαι πουθενά. Θέλω απλά να εξαφανιστώ. Να κρυφτώ. Να μην μιλάω. Τίποτα.”

Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη συνέντευξη για τον Τζέρι, ο οποίος έχει την επιθυμία να μιλήσει για τον γιό του, επειδή θέλει να κρατήσει την μνήμη του ζωντανή και πιστεύει ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε κανένα στρατιώτη από το σύνολο των καναδικών ενόπλων δυνάμεων που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν. 

Ο Τζέρι, 59 ετών, αναγνωρίζει το γεγονός ότι έχει κατάθλιψη αλλά αρνείται να δεχτεί επαγγελματική βοήθεια από το Υπουργείο Άμυνας του Καναδά, καθώς όπως εξηγεί στην συνέντευξη, θέλει να βρει μόνος του την θεραπεία.

Ο Δημήτρης, λέει ο Τζέρι, ήταν ένα αγόρι που πάντα ήθελε να βοηθάει του άλλους. “Είχε μαύρη ζώνη στο Tae Kwon Do και ήλπιζα ότι θα άρχιζε σχολή πολεμικών τεχνών. Οτιδήποτε άλλο εκτός από τον στρατό.”

Ο Τζέρι υπηρέτησε στον Ελληνικό στρατό και προσπάθησε να εξηγήσει στον γιό του ποια ήταν η πραγματικότητα της στρατιωτικής θητείας. 

“Ο Δημήτρης ήρθε στην δουλειά μου και μου εξήγησε ότι ήθελε να ενταχθεί στον στρατό. Δεν επρόκειτο να πω ψέματα στον γιό μου. Τα όπλα είναι πραγματικά, το αίμα αληθινό. Δεν είναι video game (βιντεοπαιχνίδι)”. 

Δυστυχώς όπως αναφέρει στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα, ο Δημήτριος εκείνη την μέρα ήταν άτυχος. Δεν έπρεπε να βρίσκεται στο LAV. Αυτός που υποτίθεται ότι θα το οδηγούσε, εκείνη την μέρα είχε αργήσει, οπότε ο Δημήτριος ανέλαβε αντ’ αυτού. 

Ο Τζέρι, συγκινημένος, εξηγεί τι είχε γίνει μια μέρα όταν πήγε στο νεκροταφείο και βρήκε κάποιους από την διμοιρία του γιού του εκεί. 

“Αφού πήγαμε για καφέ, ένας από αυτούς μου λέει: “Θέλετε να μάθετε τι σημαίνει για μένα ο γιός σας;” Σηκώνει το μανίκι του και έχει το πρόσωπο του Δημήτρη σε τατουάζ στο μπράτσο του. Και μου εξηγεί “Πήρε τη θέση μου. Είναι πάντα μαζί μου.”

Μερικές φορές ο Τζέρι κοιτάει φωτογραφίες του Δημήτρη ή παρακολουθεί το βίντεο από την κηδεία. Αλλά ακόμη δεν έχει βρει το κουράγιο να διαβάσει τα συλλυπητήρια emails που έχουν φτάσει από όλες τις πλευρές του κόσμου. 

“… Τα νοιώθω όλα, την ραγισμένη μου καρδιά, την κατάθλιψη και όλα τα άλλα. Ζω έναν εφιάλτη την νύχτα, όταν πηγαίνω να ξαπλώσω. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σηκώνομαι το πρωί και αρχίζω ξανά από την αρχή, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα. Δεν είναι καλό αυτό. Δεν είναι τρόπος για να ζει κανείς.”

Ο Τζέρι λέει ότι σκέφτεται συχνά την τελευταία φορά που είδε τον γιο του.

“Μερικές φορές είναι λες και επικοινωνήσαμε με τη σιωπή εκείνη την μέρα που έφυγε, χωρίς λόγια. Ποτέ δεν έκρυψα τον φόβο μου και υποθέτω ότι το ένιωσε αυτό και είπε “σ ‘αγαπώ μπαμπά. Μην ανησυχείς, θα γυρίσω πίσω.”

“Είμαι περήφανος που υπηρέτησε τη χώρα του. Όμως, απ’ την άλλη, δεν είμαι φτιαγμένος από πέτρα. Δεν είμαι βράχος. Μπορώ να γίνω κομμάτια.”

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr